جنایات کاپیتالیسم برعلیه بشریت وضرورت انقلاب سوسیالیستی
کارفرما و دستگاه فاسد حکومتی مسئول بلافصل فاجعه کارخانه پوشاک در بنگلادش
روز 24
آوریل برابر با 4 اردیبهشت، ساختمان پنج کارخانه پوشاک در حومه "داکا"
پایتخت بنگلادش فرو ریخت. به گفته مقامات به هنگام ریزش ساختمان 3122
کارگر، عمدتا زن، در کارخانه ها و 300 مغازه در این ساختمان عظیم کار می
کردند. اخبار رسیده حاکی است که تاکنون بیش 330 کارگر جان باخته و صدها
کارگر در زیر آوار به دام افتاده اند. مسئولین حکومتی می گویند احتمالا
تعداد جانباختگان به 350 نفر خواهد رسید. تاکنون 2350 نفر از زیر خروارها
سیمان و آهن نجات داده شده اند که حداقل نیمی از آنها زخمی هستند. در میان
اینان عده ای جراحت شان شدید بوده و بعضی ها دستان و یا پایشان قطع شده
است. ساختمان به نام صاحب آن محمد سهیل رعنا، "رعنا پلازا" خوانده می شود.
در مجتمع رعنا ۵ کارگاه دوزندگی پوشاک وجود داشت که از فروشگاه های زنجیره
ای پوشاک غربی از جمله مانگو اسپانیا و پریمارک انگستان سفارش می گرفتند و
برایشان لباس صادر می کردند.
"رعنا"
از اعضای قدرتمند حزب عوامی لیک، حزب حاکم این کشور می باشد. وی به کمک
مقامات پلیس، فرماندهان نظامی، وزرا، نمایندگان مجلس و سایر مقامات توانسته
است از طریق استثمار شدید کارگران میلیاردها دلار ثروت اندوخته کند. او با
اتکا به همین پشتیبانی ها، اخطارهای روزهای سه شنبه و چهارشنبه کارگران،
مبنی بر وجود ترک در دیوارها را نادیده گرفت و از طریق عوامل خود و با
تهدید به اخراج، کارگران را ناچار کرد تا در محل های کار خود باقی بمانند.
حتی ساعتی پیش از فروریختن ساختمان کارگران قصد خروج می کنند و عوامل
کارفرما از بیرون رفتن آنها جلوگیری به عمل می آورند. رعنا در نقطه دیگری
از حومه پایتخت ساختمان مشابهی دارد که آنهم دیوارهایش ترک برداشته است.
کارگران پس از فاجعه سقوط "رعنا پلازا" ساختمان را تخلیه کردند.
روز
جمعه 6 اردیبهشت هزاران کارگر علیه اعمال جنایت آمیز کارفرما و رشوه خواری
و فساد کارگزاران حکومت به خیابان های داکا پایتخت بنگلادش ریختند.
کارگران معترض کارفرما و تمام دستگاه فاسد حکومتی را مسئول فاجعه می دانند و
خواهان دستگیری و مجازات رعنا و تمام همدستان آن در داخل حکومت هستند. در
کشور بنگلادش بیشتر کارهای عظیم ساختمانی و بساز بفروشی توسط روسای پلیس،
فرماندهان نظامی و مقامات دولتی و حتی مذهبی صورت می گیرد که غالبا غیر
استاندارد هستند. 3 میلیون و 600 هزار کارگر پوشاک که اکثرا زنان و مادران
کودکان خردسال هستند، در این ساختمان ها هر سال 20 میلیارد دلار پول عاید
کارفرماهای جنایتکار و دولت فاسد و خدمتگزار آنها می کنند. به دلیل نبود
وسایل ایمنی در کارخانه و وجود ساختمان های غیر ایمن، در 5 ماه گذشته 41
حادثه در محیط های کاری کارگران پوشاک رویداده که سه مورد آنها فاجعه عظیم
به حساب می آیند. این سه فاجعه بزرگ در کارخانه های پوشاک در حومه داکا روی
داده اند. در ماه نوامبر سال گذشته آتشی مهیب در کارخانه و سالن های "مد
تزارین" در حومه داکا در گرفت. 112 کارگر زن در شعله های آتش سوختند و جان
باختند. این کارخانه حتی راه خروج اضطراری نداشت. کارگران در فقر نگهداشته
شده و بویژه زنان تنگدست بنگلادش علیرغم علم به این خطرها با ماهی حدود 37
دلار برای شرکت های بزرگ و فروشگاههای زنجیره ای در اروپا، ایالات متحده و
کانادا لباس می دوزند. ساعات کار این کارگران گاه به 15 ساعت در روز می
رسد. صاحبان کارخانه ها از تامین وسایل ایمنی و امکانات رفاهی خوداری می
کنند تا لباس ها هرچه ارزانتر تمام شود.
مسئولین
"فدراسیون مستقل کارگران پوشاک بنگلادش" بعد از فاجعه ریزش ساختمان "رعنا
پلازا" اطلاعاتی را منتشر کردند. بر اساس این اطلاعات مسئولین "سلامت و
ایمنی" فدراسیون بعد از فاجعه کارخانه "مد تارزین" در نوامبر 2012 طرح
مفصلی برای حفظ ایمنی در محیط کار و ساختمان ها در اختیار صاحبان کارخانه
های پوشاک بنگلادش و مشتریان غربی آنها گذاشته اند. مسئولین فدراسیون می
گویند که هر دو دسته طرح را رد کرده و مقامات حکومتی هم آن را نادیده گرفته
اند. به این ترتیب 4000 کارخانه پوشاک در این کشور جزو محیط های خطرناک
برای کارگران باقی مانده اند.
هزاران
تظاهر کننده و خویشاوندان قربانیان در روز جمعه عملیات نجات از جانب حکومت
را بسیار کند توصیف کردند. آنها می گویند که بیشتر نجات یافتگان توسط
داوطلبین از زیر آوار بیرون کشیده شده اند. اعتراض مردم عزادار و معترض با
هجوم پلیس مواجه شد. نیروهای سرکوبگر با باتوم، گاز اشک آور و شلیک گلوله
های پلاستکی به جان تظاهر کنندگان افتادند و 25 نفر از آنها را زخمی و
روانه بیمارستان کردند. این امر خشم تظاهر کنندگان را شعله ور ساخت و آنها
به ساختمانهای دولتی و کارفرمائی حمله کرده و خساراتی به آنها وارد کردند.
بنگلادش
بعد از چین دومین تولید کننده لباس ارزان در جهان است. این کشور مانند
دیگر کشورهای پرجمعیت آسیای جنوب شرقی به منبع ثروت اندوزی کمپانیهای بزرگ
سرمایهداری از طریق استثمار نیروی کار ارزان، کارگران این منطقه تبدیل شده
است. میلیونها کارگر این صنعت علیرغم دست زدن به مبارزات و اعتراضات وسیع
به دلیل محرومیت از تشکل های رزمنده و طبقاتی قادر نشده اند کارفرمایان
جنایتکار را وادارند تا مسایل ایمنی را در ساختمان سازی و در محیط کار
رعایت کنند. دولت و کارفرمایان داخلی و خارجی، خریداران نیروی کار ارزان
کارگران بنگلادش مسبب جنایتی هستند که در کارخانه پوشاک در این کشور اتفاق
افتاد. بخشی از سودی که از گرده کارگران بنگلادش کشیده می شود به جیب
سرمایه دارانی می رود که این روزها با طرح های ریاضت اقتصادی شان در
کشورهای پیشرفته سرمایه داری به جان کارگران افتاده اند. کارگران بنگلادش
برای مبارزه با حرص سیری ناپذیر سودجویی سرمایه داران داخلی و خارجی به
پشتیبانی بین المللی کارگران همسرنوشت خود در سراسر جهان نیاز دارند.
